آنچه در این مطلب می خوانید
سلمان اسحاقی، سخنگوی کمیسیون بهداشت مجلس، آمار تکاندهندهای در مورد استعفای پرستاران به دلیل مشکلات حرفهای را فاش کرد و اظهار داشت که «سال گذشته ۱,۵۹۰ پرستار استعفا دادهاند و تعداد استعفاها و کنارهگیریها از پرستاری دو تا سه برابر بیشتر از تعداد مهاجرتها است.»
اسحاقی همچنین خاطرنشان کرد که طبق آمار رسمی، سالانه ۲,۰۰۰ پرستار درخواست خروج از کشور میدهند.
به گفته این عضو مجلس، ۲,۰۰۰ پرستار ایرانی در حال حاضر در دانمارک مشغول به کار هستند، در حالی که تنها ۳۰۰,۰۰۰ پرستار در ایران وجود دارد.
او همچنین از قول رئیس سازمان نظام پرستاری گفت:
«در برخی استانها، تنها یک پرستار برای هر 8 تا 9 نوزاد وجود دارد.»
مهاجرت پرستاران موضوعی است که بارها درباره آن هشدار داده شده است، اما به دلیل بیتوجهی مسئولان دولت ایران، روند مهاجرت شتاب گرفته است. در ماه آگوست، محمد شریفی مقدم، دبیر «خانه پرستار»، نگرانی خود را از مهاجرت پرستاران با تجربه ایرانی به سایر کشورها ابراز کرد و وضعیت پرستاری در ایران را «وخیم» توصیف کرد و گفت:
«پرستاران ما در اوج تخصص خود توسط کشورهای غربی و منطقه خلیج فارس جذب میشوند.»
پرستاران شاغل در ایران نیز با مشکلات متعددی دست و پنجه نرم میکنند و با تشدید این مشکلات، آنها در اواسط ماه آگوست یک اعتصاب سراسری را آغاز کردند که بیش از یک ماه ادامه داشت.
در تاریخ ۱ سپتامبر (۱۱ شهریور ۱۴۰۲)، رئیس انجمن خدمات اورژانس کشور گزارش داد که خدمات اورژانس مطابق استانداردها نیست و تعداد آمبولانسهای فعال در جادهها ناکافی است. وی افزود که استانداردها رعایت نمیشوند و حجم کار پرسنل بیش از حد است. او این مسئله را «دلیل اصلی اعتراضات پرستاران» دانست.
پرستاران برای هر ساعت اضافهکاری حدود ۲۰۰,۰۰۰ ریال (تقریباً ۰.۳۳ دلار) دریافت میکنند و کل درآمد ماهیانه آنها از ۱۲۰ میلیون ریال (حدود ۲۰۰ دلار) تجاوز نمیکند. با این وجود، آنها مجبور به انجام اضافهکاری اجباری هستند و در غیر این صورت با اخراج مواجه میشوند. دولت ایران تلاش کرد از طریق تهدیدها مانع از برگزاری تجمعات اعتراضی پرستاران شود، اما آنها به اعتصابات و اعتراضات خود ادامه دادند.
