آنچه در این مطلب می خوانید
در حالی که خودکشی‌ها در ایستگاه‌های متروی تهران همچنان یک معضل جدی محسوب می‌شود، آمار رسمی در این زمینه بیش از یک دهه به‌روزرسانی نشده است. کارشناسان عقیده دارند که نبود تدابیر ایمنی مناسب، از جمله درهای سکو، نقش بسزایی در تداوم این بحران دارد.
وب‌سایت دولتی خبرآنلاین در گزارشی تحقیقی درباره کمبود تدابیر ایمنی در ایستگاه‌های مترو اعلام کرده است که بر اساس آمار سال ۲۰۱۴، سالانه بین ۱۷ تا ۱۸ نفر در ایستگاه‌های متروی تهران اقدام به خودکشی می‌کنند.
این گزارش می‌افزاید که بررسی‌های بعدی نشان‌دهنده روند افزایشی این آمار طی سال‌های اخیر بوده است. با این حال، آمار جدیدی منتشر نشده و بسیاری از این حوادث به‌طور رسمی تحت عنوان «ورود غیرمجاز به حریم ریلی» گزارش می‌شوند.
بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۲، موارد متعددی از خودکشی در ایستگاه‌های مختلف متروی تهران گزارش شد.
در سال ۲۰۱۴، یک زن میانسال در ایستگاه ولی‌عصر و یک مرد در خط ۴ مترو به زندگی خود پایان دادند.
این روند در دهه ۲۰۱۰ نیز ادامه یافت؛ در شهریور ۲۰۱۶، یک مرد ۴۰ ساله در ایستگاه انقلاب خود را روی ریل قطار انداخت و در بهمن ۲۰۱۷، یک زن ۲۸ ساله در ایستگاه میدان آزادی جان خود را از دست داد.
این حوادث در سال‌های اخیر نیز ادامه داشته است. در اسفند ۲۰۲۴، یک جوان ۱۸ ساله در ایستگاه متروی جانبازان اقدام به خودکشی کرد و در مرداد ۲۰۲۴، یک زن ۳۰ ساله در ایستگاه ابن‌سینا پس از برخورد با قطار به‌شدت مجروح شد.
قصور شهرداری تهران در تأمین ایمنی مترو
این گزارش بر غفلت شهرداری تهران نسبت به اتخاذ تدابیر ایمنی تأکید دارد و خاطرنشان می‌کند که بسیاری از ایستگاه‌های مترو فاقد نیروهای مستقر در سکو هستند که بتوانند در مواقع بحرانی دکمه توقف اضطراری را فعال کنند.
یکی از رانندگان قطار مترو اظهار داشت:
«کمبود نیرو نه‌تنها احتمال خودکشی را افزایش داده، بلکه مشکلات دیگری از جمله با زور بستن درهای قطار توسط مسافران، دست‌فروشی و حتی استعمال سیگار در ایستگاه‌ها را نیز به همراه داشته است.»
علاوه بر این، نبود موانع فیزیکی مانند درهای محافظ باعث شده است که افرادی که قصد خودکشی دارند، بتوانند به‌راحتی به ریل‌ها دسترسی داشته باشند.
در حالی که بسیاری از کشورها با اجرای تدابیر پیشگیرانه توانسته‌اند آمار خودکشی در مترو را کاهش دهند، در تهران چنین راهکارهایی به دلایل مختلف متوقف شده و تاکنون هیچ برنامه مشخصی برای حل این بحران ارائه نشده است.
با این حال، ریشه اصلی خودکشی جوانان در ایران چیزی جز فقر و سرکوب فزاینده از سوی حکومت نیست؛ مسائلی که جوانان را به سمت این بحران سوق داده‌اند.
