آنچه در این مطلب می خوانید
تجمعات اعتراضی بازنشستگان مخابرات روز دوشنبه 12 آذر 1403 (2 دسامبر ۲۰۲4) در چندین استان ایران برگزار شد. معترضان در این تجمعات شعارهایی علیه سیاستهای دولت ایران سر دادند.
بر اساس گزارشهای منتشرشده در شبکههای اجتماعی، بازنشستگان معترض در دستکم شش استان از جمله تهران، آذربایجان غربی، گیلان، زنجان، کرمانشاه و کردستان در این تجمعات شرکت کردند. آنها تأکید داشتند که مجلس و دولت به مردم ایران اهمیتی نمیدهند و خواستار برکناری وزیر شدند.
در تهران، بازنشستگان معترض شعار دادند:
«بازنشسته فریاد بزن، حقات را مطالبه کن!»
در ارومیه، معترضان به سوءمدیریت مداوم مسئولان و بیتوجهی به خواستههای بازنشستگان اعتراض کردند.
همزمان با بررسی لایحه بودجه سال ۱۴۰۴ توسط مجلس شورای اسلامی، که تحلیلگران درباره بدتر شدن شرایط معیشتی هشدار میدهند، بازنشستگان مخابرات در کرمانشاه شعار دادند:
«نه مجلس، نه دولت، به فکر ملت نیستند!»
تجمعات اعتراضی بازنشستگان مخابرات روز دوشنبه در زنجان نیز برگزار شد.
در رشت، مرکز استان گیلان، معترضان شعار دادند:
«وزیر بیتفاوت، نمیخواهیم، نمیخواهیم!»
در کردستان، بازنشستگان معترض پلاکاردهایی با شعارهایی مانند:
«دولت پرادعا، وعدههایت کجاست؟» حمل کردند.
تجمعات هفتگی بازنشستگان مخابرات ماههاست که ادامه دارد. خواستههای آنها شامل بهروزرسانی نشدن کمکهزینههای رفاهی در سالهای ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲، بیتوجهی مدیریت به مقررات سال ۱۳۸۹، مشکلات مربوط به بیمه تکمیلی، و عدم پرداخت معوقات با نرخهای تعدیلشده است.
گسترش اعتراضات صنفی توسط گروههای مختلف، از جمله بازنشستگان، کارگران صنعتی، معلمان، سرمایهگذاران متضرر، و پرستاران و کارکنان حوزه بهداشت و درمان، نشاندهنده تشدید مشکلات اقتصادی در ایران و بیتفاوتی مقامات دولت است.
علت گسترش اعتراضات صنفی چیست؟
گسترش اعتراضات صنفی در ایران ناشی از عوامل مختلفی است که در سالهای اخیر به دلایل اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی شدت گرفتهاند. در زیر به برخی از مهمترین علل گسترش این اعتراضات اشاره میکنیم:
۱. مشکلات اقتصادی
- تورم و کاهش قدرت خرید: افزایش مداوم قیمتها و کاهش ارزش پول ملی موجب شده است که اقشار مختلف جامعه، از جمله بازنشستگان، کارگران و معلمان، قدرت خرید خود را از دست بدهند.
- عدم پرداخت بهموقع حقوق و معوقات: بسیاری از بخشهای دولتی و خصوصی از پرداخت بهموقع حقوق و مطالبات کارکنان خود ناتوان بودهاند که باعث نارضایتی گسترده شده است.
- بیکاری و ناامنی شغلی: کاهش فرصتهای شغلی و اخراجهای گسترده به ویژه در بخشهای صنعتی و خدماتی، موجب افزایش فشار بر خانوادهها شده است.
۲. بیتوجهی به حقوق صنفی
- عدم اجرای قوانین: بسیاری از مقررات و تعهدات دولت و کارفرمایان، مانند بهروزرسانی حقوق بازنشستگان و بیمه تکمیلی، اجرایی نمیشوند.
- مدیریت ناکارآمد: سوءمدیریت و بیتوجهی مسئولان به مشکلات صنفی، از جمله عدم رعایت مقررات شغلی و تعهدات قانونی، یکی از دلایل اصلی افزایش اعتراضات است.
۳. شکاف عمیق بین وعدهها و عمل
- وعدههای بدون نتیجه: دولتها در سالهای اخیر بارها وعدههایی برای بهبود شرایط اقتصادی و رفاهی دادهاند، اما این وعدهها یا عملی نشدهاند یا تأثیری محسوس بر زندگی مردم نداشتهاند.
- نارضایتی از سیاستگذاریهای اقتصادی: سیاستهایی مانند بودجهبندی نامتناسب، اختصاص ارز ترجیحی به بخشهای خاص و عدم شفافیت مالی، موجب تشدید نارضایتی عمومی شده است.
۴. تشدید فشارهای اجتماعی و فرهنگی
- تبعیض و نابرابری: بسیاری از اقشار جامعه احساس میکنند که در سیاستگذاریها نادیده گرفته شدهاند یا به شکلی ناعادلانه با آنها رفتار میشود.
- فقدان آزادی بیان: نبود امکان برای بیان آزادانه خواستهها و پیگیری مشکلات از راههای قانونی و مسالمتآمیز، افراد را به سمت اعتراضات خیابانی سوق میدهد.
۵. تشدید فشارهای بینالمللی
- تحریمها و محدودیتهای خارجی: تحریمهای اقتصادی بر تجارت و درآمدهای دولت تأثیر منفی گذاشته و این فشارها به طور غیرمستقیم به اقشار مختلف جامعه منتقل شده است.
- انزوای اقتصادی: محدودیتهای تجاری و کاهش سرمایهگذاری خارجی باعث شده است که دولت نتواند منابع کافی برای تأمین نیازهای داخلی فراهم کند.
اعتراضات صنفی نتیجه مستقیم مشکلات ساختاری در اقتصاد و مدیریت کشور است. عدم توجه به مطالبات صنفی، سیاستگذاریهای ناموفق و ضعف در اجرای تعهدات، منجر به افزایش نارضایتی و گسترش اعتراضات در اقشار مختلف جامعه شده است. برای کاهش این اعتراضات، اصلاحات ساختاری و سیاستهای شفاف و پاسخگو مورد نیاز است.
