آنچه در این مقاله می خوانید
هر چه کشوری ثروتمندتر باشد، شبکه ایمنی در هنگام بروز بحران بزرگتر است- اما کشورهای دیگر ممکن است در بحران غرق شوند
از آنجا که جهان دچار بحران‌های مختلفی، نظیر بلایای آب و هوایی، همه‌گیری بیماری کووید-19، زنجیره تامین و آشفتگی بانکی، می‌شود، کشورهایی که از منابع کمتری برخوردار هستند، برای سرپا نگه داشتن اقتصاد خود به ذخایر خارجی خود متکی هستند.
در سال 2020، در طول دوران همه‌گیری بیماری کووید-19، دولت‌ها از بلیز گرفته تا زامبیا، در ذخایر نقدی و طلای خود فرو رفتند و ترکیه نیمی از ذخایر خود را مصرف کرد.
دولت‌های کشورهایی که ذخایر بیشتری دارند، از شبکه ایمنی بزرگ‌تری در زمان وقوع بحران برخوردار هستند. اینها معمولاً کشورهایی مانند ژاپن، سوئیس و ایالات متحده هستند که از نظر مالی همواره در وضعیت خوبی قرار داشته‌اند. بر اساس داده‌های بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول، چین از بیشترین ذخایر پول نقد و طلا در بین کشورهای جهان برخوردار است که ارزشی معادل 3.43 تریلیون دلار دارد.
کشورهای فقیرتر در شرایط بحرانی
در سوی دیگر این طیف، کشورهایی با کمترین ذخایر پول نقد و طلا عبارت هستند از بوروندی، ساموآ و بسیاری از کشورهای جزیره‌ای دیگر. دومینیکا با 190.8 میلیون دلار از کمترین میزان ذخایر برخوردار است. کشورهای جزیره‌ای و سایر کشورهای فقیرتر به طور نامتناسبی تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی و شرایط اضطراری بهداشتی قرار دارند و توانایی مالی کمی برای رسیدگی به این مسائل دارند.
کشورهایی که در وخیم‌ترین شرایط قرار ندارند، ممکن است در زمان وقوع بحران بعدی همچنان در مشکل باشند. به عنوان مثال، بولیوی به سختی دارای ذخایر نقدی کافی برای پوشش واردات سه ماهه است و همین مسئله باعث شده است که بانک مرکزی این کشور دلارهای آمریکا را به افراد بفروشد تا نرخ ارز خود را افزایش دهد.
در همین حال، ذخایر پاکستان به دلیل شیوع بیماری همه‌گیر، تورم فزاینده و کاهش ارزش روپیه، به پایین‌ترین حد خود در هشت سال گذشته رسیده است. پاکستان همچنین از سیل‌های فاجعه‌باری آسیب دید که در سال 2022، بیش از 30 میلیارد دلار خسارت به این کشور وارد کرده است.
سریلانکا و لبنان از دیگر کشورهایی هستند که به شدت تحت تاثیر فجایع اقتصادی از جمله سیستم‌های غذایی ناپایدار و پیامدهای جنگ در اوکراین قرار گرفته‌اند.
