برای مدت طولانی، طرفداران نقره ادعا کرده‌اند که ارزش بازار آن در مقایسه با طلا کمتر از میزان واقعی ارزش‌گذاری شده است. این ادعا ناشی از تمایل به بازگشت به نسبت ثابت تاریخی 16:1 است که به نفع طلا بود. با در نظر گرفتن قیمت فعلی طلا در 1,925 دلار در هر اونس، بازگرداندن نسبت 16:1 مستلزم رسیدن قیمت نقره به 120 دلار در هر اونس است.
برخی از تحلیلگران احتمال افزایش سریع و قابل توجه قیمت نقره را مطرح می‌کنند و چنین استدلال می‌کنند که 120 دلار در هر اونس هدفی قابل دستیابی است. با این وجود، بعید است که چنین افزایش قابل توجهی در قیمت نقره مستقل از حرکات مربوطه در بازار طلا رخ دهد.
در یک سناریوی عملی‌تر، هر دو فلز افزایش قیمت قابل توجهی را تجربه خواهند کرد و پیش‌بینی می‌شود که نقره حداقل در این زمینه بهتر از طلا عمل کند. هدف قیمتی که اغلب ذکر شده برای طلا 3000 دلار در هر اونس است. بنابراین، اجازه دهید این رقم را در نظر بگیریم و نسبت را مجدداً محاسبه کنیم.
با این محاسبه مجدد، این نسبت همچنان به نفع نقره است، البته نه به اندازه قبل. با در نظر گرفتن 3000 دلار در هر اونس برای طلا و 120 دلار در هر اونس برای نقره، تعادل برابر با 25:1 است.
بعید است که طرفداران نقره در این نسبت ایراد بگیرند، اما آیا پیش‌بینی چنین سناریویی منطقی است؟ این مسئله بعید به نظر می‌رسد، و در اینجا دلیل این ادعا را ذکر می‌کنیم.
نقش‌های متفاوت: طلا به عنوان ارز، نقره به عنوان یک کالا
ارزش اساسی طلا و نقره هر دو از کارکردهای اصلی آنها ناشی می‌شود. طلا در درجه اول به عنوان شکلی از ارز واقعی شناخته می‌شود که با کاربردهای صنعتی آن تکمیل می‌شود. در مقابل، ارزش اولیه نقره از کاربرد آن در صنایع مختلف ناشی می‌شود.
طلا اساساً به عنوان یک دارایی برای حفظ ارزش سرمایه عمل می‌کند و با افزایش ارزش آن، به کاهش قدرت خرید دلار پاسخ می‌دهد. تا زمانی که کاهش قدرت خرید دلار آمریکا ادامه یابد، قیمت طلا در طول زمان افزایش خواهد یافت.
با این حال، انتظار این که نقره، که عمدتاً به عنوان یک کالای صنعتی در نظر گرفته می‌شود، منعکس کننده یا نزدیک به مسیر قیمت طلا باشد، غیر واقعی است. ماهیت اصلی نقره اساساً با طلا متفاوت است و ارتباطی به هم ندارند.
بررسی مجدد نسبت طلا به نقره
در قانون ضرابخانه مصوب سال 1792، دولت ایالات متحده خودسرانه نسبت 16:1 را بین قیمت طلا و نقره تعیین کرد و بهای طلا را معادل 20.67 دلار در هر اونس و نقره را 1.29 دلار در هر اونس تعیین کرد.
متعاقباً، قیمت نقره در بازار نوسان داشت، که این مسئله به یک سری مداخلات دولتی، از جمله تلاش‌های خنده‌دار برای حمایت و سرکوب قیمت‌ها منجر شد. در سال 1915، نسبت طلا به نقره به 37 رسید و چهار سال بعد به 17 کاهش یافت. قابل توجه است که تا سال 1940، با گذشت حدود دو دهه، تعادل به 97 رسیده بود.
پس از دخالت ایالات متحده در جنگ جهانی دوم، نقش اصلی نقره به عنوان یک کالای صنعتی باعث کاهش تدریجی نسبت شد که طی 27 سال طول کشید و در سال 1968 به پایین ترین حد 16:1 رسید. پس از آن دوره، همزمان با در دسترس بودن جهانی طلا و نقره، این نسبت روند صعودی داشت و در سال 1991 تقریباً به 100:1 رسید.
سرمایه‌گذاران در نقره، که روی کاهش نسبت طلا به نقره حساب می‌کنند، اساساً در مورد توانایی نقره برای پیشی گرفتن از طلا در آینده گمانه‌زنی می‌کنند. با این وجود، این تعادل نزدیک به شش دهه یک مسیر صعودی را حفظ کرده است که این روند نشان‌دهنده ترجیح طلا بر نقره است.
با توجه به نسبت طلا به نقره که اغلب ذکر می‌شود:
- طلا و نقره دو نوع دارایی متمایز با کارکردها و اهداف منحصر به فرد هستند.
- هیچ دلیل ذاتی وجود ندارد که نسبت طلا به نقره را توجیه کند.
پایین‌ترین سطح تاریخی نقره در دوران رکود
از نظر کسانی که ادعا می‌کنند که بین این دو فلز همبستگی وجود دارد، ارزیابی از نقطه‌نظر پایین بودن نقره در طول دوران رکود بزرگ به جای تکیه بر قیمت ثابت 1.29 دلار در هر اونس، عاقلانه‌تر است.
در مارس 1931، قیمت نقره به 0.29 دلار در هر اونس سقوط کرد، که با کاهش گسترده‌تر قیمت کالاها در طول دهه 1920 همخوانی داشت. این مسئله نشان‌دهنده کاهش خیره‌کننده 75 درصدی قیمت از بالاترین سطح 1.13 دلار در هر اونس در ژوئن 1919 بود.
قابل ذکر است که قیمت رسمی نقره در 1.29 دلار در هر اونس باقی ماند که باعث شد محتوای نقره در یک دلار نقره تقریباً 80 درصد کمتر از قیمت تعیین شده توسط دولت باشد.
با شروع قیمت نقره از 0.29 دلار در هر اونس و پیگیری مسیر قیمت آن، تا آگوست 2020، زمانی که قیمت نقره به 29.26 دلار در هر اونس رسید، رشد آن هم‌طراز با افزایش صد برابری ارزش طلا در همان 9 دهه (20.67 دلار به 2058 دلار) بود.
هنگام محاسبه نسبت با استفاده از پایین‌ترین نرخ مربوطه در دوران رکود (20.67 دلار تقسیم بر 0.29 دلار)، نتیجه برابر با نسبت 71:1 است. این نسبت به طور مطلوبی با تعادل 70:1 حاصل از محاسبه با استفاده از بالاترین سطوح ماه آگوست 2020 برای هر دو فلز (2,058 دلار در هر اونس تقسیم بر 29.26 دلار در هر اونس) مقایسه می‌شود. با این حال، نسبت فعلی تا حدودی بالاتر و برابر با 83:1 است.
