آنچه در این مقاله می خوانید
یک سازمان کارگری اعلام کرد که “بیش از ۱۷,۵۰۰ کارگر پروژه‌های نفتی در بیش از ۷۵ شرکت پیمانکاری” در مناطق مختلف در اعتصاب کامل هستند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت (شخص ثالث) در تاریخ ۲۲ ژوئن (۲ تیر) نوشت که اعتصاب کارگران پروژه‌ها از تاریخ ۱۹ ژوئن (۳۰ خرداد) آغاز شده است: “حذف پیمانکاران، افزایش دستمزدها و همچنین ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت” از اصلی‌ترین مطالبات کارگران اعتصابی هستند.
کارگران اعتصابی همچنین بر لزوم بهبود شرایط خوابگاه‌ها، شرایط کاری و ایمنی محل کار تأکید کرده‌اند.
خبرگزاری دولتی ایلنا نیز در روز شنبه نوشت:
“با فرا رسیدن تابستان، موج جدیدی از اعتراضات کارگران پروژه‌ای و پروژه‌های مستمر در جنوب کشور در بخش‌های نفت، گاز و شخص ثالث آغاز شده است که اصلی‌ترین خواسته آنها بررسی تغییر زمان‌های کاری و حذف پیمانکاران است.”
طبق این گزارش، کمپین اعتراضی جدید کارگران اعتصابی با شعار “سفره همه کارگران یکی است” و با نام “۱۴-۱۴” در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و سایر مراکز نفت و گاز و بخش‌های شخص ثالث آغاز شده و این کارگران پس از تحویل ابزارهای خود به خانه رفته‌اند.
همزمان، به گزارش ایلنا، با انتشار خبر کمپین اعتراضی کارگران پروژه‌ای، علیرضا میرغفاری، عضو هیئت مدیره انجمن عالی کارگران، از ارسال پیامک‌های تهدیدآمیز در حمایت از پیمانکاران به کارگران معترض فعال خبر داد.
در سال‌های اخیر، کارگران پروژه‌ای بارها به دلیل شرایط زندگی خود دست به اعتصاب زده‌اند. علاوه بر این، تعداد اعتراضات کارگری مانند اعتصابات و تجمعات در مناطق مختلف ایران طی سال‌های گذشته افزایش یافته است. این اعتراضات عمدتاً به دلیل عدم پرداخت دستمزد، دستمزدهای پایین، اخراج از کارخانه‌ها و شرکت‌ها، و خصوصی‌سازی بوده است.
در همین حال، روزنامه اعتماد در گزارشی در روز پنجشنبه، ۲۰ ژوئن (30 خرداد) نوشت:
“بررسی اعتراضات کارگری در ۲۷ ماه گذشته، از مارس ۲۰۲۲ (اسفند ۱۴۰۰) تا ژوئن ۲۰۲۴ (خرداد ۱۴۰۳)، نشان می‌دهد که در این دوره، هزاران کارگر معدن زغال‌سنگ، مس، سنگ آهن و کروم در استان‌های کرمان، مازندران، یزد، خراسان رضوی، خراسان جنوبی و سمنان در تجمعاتی که از چند ساعت تا چند روز و هفته به طول انجامیده، خواستار حقوق قانونی خود شده‌اند.”
در میان تبلیغات برای برگزاری انتخابات، نامزدهای منتخب دولت مشغول دادن وعده‌های تکراری هستند، اما کارگران و بازنشستگان، دور از این هیاهو و بی‌اعتنا به آن، مشغول اعتراض و اعتصاب برای دستیابی به حقوق خود هستند. این مسئله نشان می‌دهد که کارگران ایرانی هیچ امیدی به بهبود وضعیت خود از طریق شرکت در انتخابات ندارند.
شایان ذکر است که در نظام ایران، هیچ اتحادیه یا سندیکای کارگری مستقلی اجازه فعالیت ندارد و دولت با هر وسیله‌ای از اعتراضات و اعتصابات کارگران جلوگیری می‌کند. سایر به اصطلاح اتحادیه‌های موجود نیز تحت کنترل دولت هستند. کارفرمایان شرکت‌های نفت و پتروشیمی، که همگی وابسته به نهادهای دولتی مانند سپاه پاسداران انقلاب اسلامی (IRGC) هستند، کارگران را تهدید و اخراج می‌کنند.
کارگران پیمانی، با وجود سال‌ها کار در این پروژه‌ها، هیچ حقوقی دریافت نمی‌کنند و گاهی اوقات پرداخت حقوق ناچیز آنها ماه‌ها به تأخیر می‌افتد. لازم به ذکر است که کار در میادین نفت و گاز بسیار دشوار و طاقت‌فرسا است و کارگران مجبورند در دمای بالای ۵۰ درجه سانتی‌گراد تا ۱۲ ساعت کار کنند.
