حزب کمونیست چین مقادیر عظیمی از برخی کالاهای حیاتی را انبار می‌کند که نشان می‌دهد این کشور در حال آماده شدن برای جنگ است.
طبق مقاله‌ای از اکونومیست (The Economist) در تاریخ 23 جولای (2 مرداد 1402)، ذخیره‌سازی نفت خام چین روزانه 900,000 بشکه افزایش می‌یابد و میزان کل فعلی آن به 1.3 میلیارد بشکه می‌رسد. این میزان برای پوشش نیازهای وارداتی کشور به مدت 115 روز کافی است و دولت به شرکت‌ها دستور داده تا این روند را تسریع کنند. چین همچنین 25 میلیارد متر مکعب گاز طبیعی در انبار دارد و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2030 ظرفیت ذخیره‌سازی 85 میلیارد متر مکعب را داشته باشد.
این کشور همچنین مقادیر چشمگیری از مواد غذایی را انبار می‌کند. چین که حدود 17 درصد از جمعیت جهان را در خود جای داده است، در حال حاضر حدود 51 درصد از کل ذخایر گندم جهان، 70 درصد از ذخایر ذرت و 70 درصد از ذخایر برنج جهان را در اختیار دارد. برآورد می‌شود که این مقدار حداقل نیاز یک سال کشور را پوشش دهد. چینی‌ها همچنین حدود 44 میلیون تن سویا ذخیره کرده‌اند که دو برابر میزان سال 2018 است.
این‌ها مقادیر حیرت‌آوری از انرژی و غذا است که چین در حال انبار کردن آن‌هاست و به یک واقعیت نگران‌کننده اشاره دارد. اکونومیست نوشت: “مقادیر عظیم جدیدی از غلات، گاز طبیعی و نفت نشان‌دهنده مشکلاتی در پیش رو است. تدارکاتی که چین به دنبال آن‌هاست دقیقاً همان مواردی هستند که برای بقای در یک درگیری طولانی‌مدت نیاز دارد.”
این نتیجه‌گیری منطقی است چون چین به شدت به واردات انرژی و مواد غذایی وابسته است.
چین منابع زیادی از زغال‌سنگ دارد، اما ذخایر طبیعی دیگر هیدروکربن‌ها به طور ناراحت‌کننده‌ای ناکافی است. برای روشن نگه داشتن چراغ‌ها، حرکت خودروها و فعالیت کارخانه‌ها، این کشور باید حدود 70 درصد از نفت خام و 40 درصد از گاز طبیعی خود را وارد کند.
وضعیت غذا حتی حادتر است.
شی جین‌پینگ (Xi Jinping)، دبیرکل حزب کمونیست چین، در سال 2013 گفت:
“کاسه‌های برنج مردم چین باید همیشه محکم در دست ما باشد و عمدتاً با غلات چینی پر شود.”
با این حال، این غلات به طور فزاینده‌ای از سایر کشورها تأمین می‌شود که این امر کنترل چینی‌ها بر این کاسه‌ها را ضعیف‌تر می‌کند.
در آغاز قرن، چین تنها مجبور بود 5 درصد از غذای خود را از خارج بخرد. از آن زمان تاکنون، جمعیت چین با ده‌ها میلیون نفر افزایش یافته و میزان زمین‌های قابل کشت به سرعت کاهش یافته است. عواملی مانند استفاده بیش از حد از کودها، تخریب محیط زیست و توسعه بیش از حد بخش املاک و مستغلات از عوامل این کاهش بوده‌اند. امروزه چین کمتر از 10 درصد از زمین‌های قابل کشت جهان را در اختیار دارد و بیش از یک سوم از همه مواد غذایی که 1.4 میلیارد نفر جمعیت آن مصرف می‌کنند باید در جای دیگری کشت و وارد کشور شود. این به معنای خرید ده‌ها میلیون تن غذا در هر سال از خارج است که چین را به بزرگ‌ترین واردکننده غذا در جهان تبدیل کرده است. میزان واردات غذا به طور پیوسته در حال افزایش است، چون زمین‌های قابل کشت کشور همچنان در حال کاهش است.
