آنچه در این مطلب می خوانید
بر اساس برآوردهای کارشناسان اقتصادی و اجتماعی، خط فقر نسبی در ایران به حدود ۳۵۰ میلیون ریال (تقریباً ۳۷۰ دلار) در ماه رسیده است. این رقم نشان‌دهنده شکاف عمیق بین درآمد کارگران و هزینه واقعی زندگی در شرایط تورم شدید است. در حال حاضر، حداقل دستمزد یک کارگر با دو فرزند حدود ۱۱۰ میلیون ریال (تقریباً ۱۱۶ دلار) است.
لزوم تعیین خط فقر پیش از تعیین دستمزد
حمید حاج‌اسماعیلی، کارشناس بازار کار، در گفت‌وگو با خبرآنلاین تأکید کرد که دولت باید پیش از تعیین حداقل دستمزد، ابتدا خط فقر را به عنوان یک شاخص اقتصادی شفاف و معتبر تعریف کند. او بر لزوم ارائه تعریفی واقعی از خط فقر توسط دولت و نهادهای آماری مانند مرکز آمار ایران و بانک مرکزی تأکید کرد و هشدار داد:
“بدون این گام، مذاکرات درباره تعیین حداقل دستمزد بی‌نتیجه خواهد بود.”
نرخ رسمی تورم با واقعیت‌های اقتصادی فاصله دارد
حاج‌اسماعیلی هشدار داد که اگر روند فعلی ادامه یابد، دستمزد تعیین‌شده توسط دولت به هیچ وجه پاسخگوی هزینه‌های زندگی خانوارهای ایرانی نخواهد بود. او همچنین تأکید کرد که نرخ تورم رسمی اعلام‌شده توسط دولت، معیار مؤثری برای محاسبه هزینه‌های زندگی نیست، چون تفاوت فاحشی با واقعیت‌های اقتصادی جامعه دارد.
حاج‌اسماعیلی پیش‌بینی می‌کند که “سال آینده، با افزایش تورم و بالا رفتن قیمت کالاهای اساسی، فشار اقتصادی بر مردم چند برابر خواهد شد.” این بدان معناست که خط فقر از ۳۵۰ میلیون ریال فراتر خواهد رفت. در حال حاضر، برخی از کارشناسان اقتصادی وابسته به دولت، خط فقر را حدود ۴۰۰ میلیون ریال (تقریباً ۴۲۲ دلار) تخمین می‌زنند. با توجه به افزایش نرخ دلار و کاهش ارزش پول ملی، احتمال دارد که خط فقر حتی از این میزان نیز عبور کند.
در حالی که دولت ایران تلاش می‌کند بحران اقتصادی و فقر گسترده را پنهان کند، مردم ایران بیش از پیش نسبت به بی‌عدالتی و نابرابری عمیقی که توسط حاکمیت اعمال می‌شود، آگاه شده‌اند. خط فقر و کاهش قدرت خرید، شواهد روشنی از شکست کامل سیاست‌های اقتصادی و فساد ریشه‌دار در ساختار حکومت هستند.
تعیین حداقل دستمزد بر اساس آمارهای غیرواقعی، تنها تلاشی برای فریب افکار عمومی و جلوگیری از خیزش‌ها و اعتراضات است. در چنین شرایطی، هیچ راه‌حلی جز تغییر رویکرد جدی در نحوه اداره کشور باقی نمی‌ماند. این دولت نه‌تنها قادر به حل بحران اقتصادی نیست، بلکه برای حفظ قدرت خود به تعمیق فقر، گسترش سرکوب، و از بین بردن امید مردم به آینده متکی است.
