دو سازمان کارگری روز پنجشنبه ۲۰ ژوئن (۳۱ خرداد ۱۴۰۳) گزارش دادند که تعدادی از کارگران پروژه‌ای از چندین شرکت در مناطق نفتی اعتصاب کرده‌اند. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که تعداد کارگران اعتصابی حداقل ۳,۰۰۰ نفر است.
شورای سازماندهی کارگران غیررسمی نفت خاطرنشان کرد که کارگران پروژه‌ای قبلاً اعلام کرده بودند که اگر خواسته‌هایشان تا ۲۰ ژوئن برآورده نشود، اعتراضات را آغاز خواهند کرد. این شورا نوشت:
“کارگران پروژه‌ای قراردادی در شرکت‌های دشت عباس، سمین و دربست بندون زمانی روز چهارشنبه ۱۹ ژوئن (۳۰ خرداد ۱۴۰۳) اعتصاب کردند و خواستار افزایش دستمزد و برنامه کاری ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت شدند.”
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران قراردادی نفت نیز گزارش داد که کارگران استخدام شده توسط یک شرکت پیمانکاری در مجتمع پتروشیمی سلمان فارسی روز پنجشنبه اعتصاب کردند و خواستار افزایش دستمزد و برنامه کاری ۱۴ روز کار و ۱۴ روز استراحت شدند.
گزارش‌های دریافتی نشان‌دهنده تشکیل کانون‌های اعتراضی در سایر بخش‌های پروژه است.
این سازمان کارگری تأکید کرد که یک خواسته مهم کارگران پروژه‌ای، مانند ما کارگران پیمانی، حذف پیمانکاران است و افزود:
“نباید تفاوتی در دستمزد و شرایط زندگی کارگرانی که برای شرکت‌های نفت، گاز و پتروشیمی کار می‌کنند، وجود داشته باشد.”
شورای سازماندهی کارگران غیررسمی نفت (کارگران پیمانی یا کسانی که با قراردادهای مشخص برای شرکت‌های نفتی کار می‌کنند) اعلام کرد که “برای کار مشابه باید دستمزد و شرایط کاری یکسان وجود داشته باشد” و نوشت:
“این حق همه ما کارگران پیمانی، موقت، حجمی، روزمزد، با قرارداد مشخص، قراردادی و پروژه‌ای است که از تمام مزایای شغلی صنعت نفت مانند کارگران رسمی بهره‌مند شویم.”
در همین حال، گزارش‌هایی از کانال‌های تلگرام برخی سازمان‌های کارگری و بازنشستگان حاکی از آن است که کارگران پروژه‌ای از ۳۰ شرکت در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و سایر مراکز نفت، گاز و نیروگاهی، عمدتاً در جنوب ایران، پس از تحویل ابزارهای خود به خانه رفتند.
بر اساس این گزارش، تاکنون بیش از ۳,۰۰۰ کارگر به این کمپین پیوسته‌اند.
کارگران پروژه‌ای (قراردادی) در سال‌های اخیر چندین بار برای اعتراض به شرایط زندگی خود دست به اعتصاب زده‌اند. علاوه بر این، تعداد اعتراضات کارگری، مانند اعتصابات و تجمعات، در سال‌های اخیر در نقاط مختلف ایران افزایش یافته است. این اعتراضات عمدتاً به دلیل عدم پرداخت به موقع دستمزدها، دستمزدهای پایین، اخراج‌ها از کارخانه‌ها و شرکت‌ها و خصوصی‌سازی بوده است.
در همین حال، روزنامه اعتماد وابسته به دولت روز پنجشنبه گزارش داد که “بررسی اعتراضات کارگری طی ۲۷ ماه گذشته از اسفند ۱۴۰۰ تا خرداد ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که در این دوره، هزاران کارگر معادن زغال سنگ، مس، سنگ آهن و کروم در استان‌های کرمان، مازندران، یزد، خراسان رضوی، خراسان جنوبی و سمنان در تجمعاتی که از چند ساعت تا چند روز و هفته به طول انجامید، خواستار حقوق قانونی خود شده‌اند.”
بر اساس این گزارش، “در حالی که از ۱۲ تجمع اعتراضی کارگران معادن در این ۲۷ ماه، تمرکز مشترک ۱۰ تجمع اعتراضی افزایش دستمزدها و چندین ماه تأخیر در پرداخت دستمزدها بوده است. در این اعتراضات، صف کارگران معادن زغال سنگ بسیار طولانی‌تر بوده و به نظر می‌رسد زمینه برای نقض حقوق کارگران معادن زیرزمینی گسترده‌تر است.”
