یک ماه از آغاز اعتراضات پرستاران و کارکنان بخش بهداشت و درمان می‌گذرد. به جای پاسخگویی به خواسته‌های پرستاران، دولت ایران به سرکوب آن‌ها متوسل شده است. اکنون سازمان‌های کارگری و حرفه‌ای همبستگی خود را با اعتراضات و اعتصابات پرستاران اعلام کرده‌اند.
اگرچه یک ماه از اعتراضات و اعتصابات سراسری پرستاران و کارکنان بهداشت و درمان در شهرهای مختلف ایران گذشته است، اما موج اعتراضات همچنان فروکش نکرده است. سازمان‌های حقوق بشری و حرفه‌ای در این ماه بارها درباره سرکوب بخش بهداشت و درمان هشدار داده‌اند.
کارگران و پرستاران ایرانی، با توجه به نبود آزادی در سازماندهی و عدم حضور اتحادیه‌های مستقل، صرفاً به دلیل پیگیری خواسته‌های مشروع خود با اقدامات تلافی‌جویانه شدید از سوی دولت مواجه هستند.
یک ماه از اعتراضات و اعتصابات پرستاران گذشت
اعتراضات و اعتصابات پرستاران در 2 آگوست (12 مرداد) در شهر کرج آغاز شد. در این روز، گروهی از پرستاران شاغل در کرج در اعتراض به شرایط کاری خود و بی‌توجهی مکرر مقامات دولتی به اعتصاب پرداختند. اعتراضات پرستاران در روزهای بعد ادامه یافت و به بیش از 20 شهر و 50 بیمارستان و مراکز بهداشتی دولتی گسترش پیدا کرد.
مطالبات اصلی پرستاران معترض چه هستند؟
پرستاران معترض خواستار تحقق حقوق خود از جمله افزایش دستمزدها متناسب با نرخ واقعی تورم، اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، حل مسئله اضافه‌کاری اجباری، رسیدگی به کمبود نیروی انسانی و شرایط کاری دشوار، توقف اخراج‌ها و بازگرداندن پرستاران اخراج شده هستند. با این حال، دولت خواسته‌های پرستاران و کارکنان بهداشت و درمان را نادیده گرفته است.
وضعیت پرستاران طی سال‌ها به طور مداوم رو به وخامت گذاشته است، که باعث شده تعداد بیشتری از پرستاران به مهاجرت روی آورند.
فریدون مرادی، عضو شورای عالی پرستاری، می‌گوید:
«شرایط زندگی پرستاران غیرقابل تحمل شده است و هر ماه 150 تا 200 پرستار از کشور مهاجرت می‌کنند.»
علی جعفریان، رئیس شورای راهبردی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در دولت مسعود پزشکیان، از موج مهاجرت پرستاران به آلمان خبر داده و نرخ مهاجرت یا ترک شغل را “وحشتناک” توصیف کرده است.
بسیاری از این خواسته‌ها که مربوط به معیشت، دستمزدها و رفاه هستند، توسط کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر حقوق‌بگیران نیز مطرح می‌شوند.
بازنشستگان معترض در شهرهای مختلف کشور نیز با سر دادن شعارهایی در تجمعات صنفی خود، از اعتراضات پرستاران و کارکنان بهداشت و درمان حمایت کرده‌اند.
کارگران و بازنشستگان سال‌هاست که برای مطالبه حقوق معوقه خود به طور هفتگی تجمعات اعتراضی برگزار می‌کنند. اکنون، به مدت یک ماه، پرستاران به معلمان، بازنشستگان و دیگر اقشار جامعه پیوسته‌اند تا در برابر وزارتخانه‌ها و نهادهای دولتی اعتراض کنند.
بدون شک، انتظار این که دولت ایران، که با کسری بودجه چند هزار میلیارد ریالی مواجه است، به مشکلات جامعه پرستاری و کارکنان بهداشت و درمان رسیدگی کند، غیرواقعی است. در حال حاضر، خواسته‌های آنان به حدود 75 هزار میلیارد ریال (حدود 125 میلیون دلار) می‌رسد. این که دولت با خزانه‌ای خالی چگونه قصد دارد این مطالبات را برآورده کند، بسیار پرسش‌برانگیز است و نتیجه محتمل، افزایش سرکوب خواهد بود.
